Κακοποίηση και βία κατά των γυναικών και τρόπος αντιμετώπισης της

Κακοποίηση και βία κατά των γυναικών και τρόποι αντιμετώπισης της

Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι μια νέα μορφή βίας που ξαφνικά έλαβε διαστάσεις επιδημίας και ενεργοποίησε την κοινωνική αντίδραση. Είναι ένα φαινόμενο που έχει τις ρίζες του βαθιά στους αιώνες, από την εποχή εκείνη όπου ήταν απολύτως «φυσικό» και αναγκαίο ο άνδρας του σπιτιού, σύζυγος ή πατέρας, να χρησιμοποιεί τα πιο αποτελεσματικά μέσα - ακόμη και τον άγριο ξυλοδαρμό - προκειμένου να "συμμορφώσει" τη γυναίκα και τα παιδιά του και να αποκαταστήσει την "τάξη" στην οικογένεια . Αυτή η νομιμοποιημένη χρήση βίας από την πλευρά του άνδρα έφτασε - περισσότερο από προηγούμενα έτη - τις τελευταίες τρεις δεκαετίες να αμφισβητηθεί.


Η μελέτη του φαινομένου και η επίσημη καταγραφή του μας έφερε, δυστυχώς, αντιμέτωπους με μια θλιβερή πραγματικότητα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες ένα άτομο να σκοτωθεί, να κακοποιηθεί, να τραυματιστεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, από κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, παρά οπουδήποτε αλλού και από κάποιον άγνωστο . Η κακοποίηση της γυναίκας από το σύζυγο/ σύντροφο της, καταλαμβάνει υψηλή θέση στον πίνακα των στατιστικών στοιχείων που αφορούν στην καταγραφή των υποθέσεων ενδοοικογενειακής βία. Με τον όρο κακοποίηση γυναικών από το σύζυγο τους αναφερόμαστε σε εκείνο το μοντέλο συμπεριφοράς ελέγχου, το οποίο περιλαμβάνει λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, οικονομική και κοινωνική κακομεταχείριση ενός ενηλίκου από τον άλλον ενήλικο, στα πλαίσια μιας άτυπης ετεροφυλικής ερωτικής σχέσης ή ενός γάμου .

Η κοινωνική ευαισθησία απέναντι στα θύματα κακοποίησης και η μείωση της κοινωνικής ανοχής στη βία βοήθησε τις γυναίκες να γκρεμίσουν τον τοίχο της σιωπής τους, να νικήσουν τις αναστολές και την ντροπή τους, μιλώντας ανοιχτά για το πρόβλημα κακοποίησης που αντιμετωπίζουν, μέσα από συμβουλευτικούς σταθμούς, ομάδες θεραπείας, καταφύγια, χώρους υποδοχής και επίσημες καταγγελίες και παραπομπές των δραστών στη δικαιοσύνη. Μόνο που από τη στιγμή που γκρέμισαν τον τοίχο της ιδιωτικής τους ζωής και έσπασαν τη σιωπή τους, μας αποκάλυψαν το φριχτό βίαιο πρόσωπο που κρύβει μια από τις σημαντικότερες και πιο αγαπημένες ομάδες του ανθρώπου: η οικογένεια .

Όταν αναφερόμαστε στο θεσμό της οικογένειας και τη σημασία του ρόλου της μικρής αυτής κοινωνικής ομάδας στην κοινωνία μας, έχουμε σχεδόν πάντα την αντίληψη ότι μιλάμε για ένα περιβάλλον όπου επικρατεί η αγάπη και η τρυφερότητα και όχι για μια από τις βιαιότερες ομάδες. Τυπικά, η οικογενειακή ζωή μοιάζει να είναι συνώνυμο μιας ατμόσφαιρας φιλικής προς τα μέλη της οικογένειας, ένας χώρος όπου το άτομο καταφεύγει για να μειώσει το άγχος που του προκαλούν οι εξωτερικοί κοινωνικοί παράγοντες, για να βρει ασφάλεια, αποδοχή και αγάπη.

Η οικογένεια πρέπει να εκφράζει ένα αξιόπιστο σημείο προσανατολισμού σε έναν κόσμο εχθρικό, ένα χώρο αλληλεγγύης σε μια κοινωνία ανταγωνισμού. Οι προσδοκίες αυτές μένουν μόνο ως διαλογισμός και παράσταση φαντασίας. Η πραγματοποίηση αυτού του ιδεώδους δεν είναι δυνατή σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικό προσανατολισμό . Στις κοινωνικές αντιλήψεις, ο γάμος ενσαρκώνει πάνω από όλα μια κοινωνία αγάπης. Οι συγκρούσεις και οι βιαιότητες μοιάζουν κατά συνέπεια σαν δυσκολονόητες εκτροχιάσεις μεμονωμένων ατόμων. Στον τρόπο αυτό θεώρησης θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, ότι η χρησιμοποίηση της βίας από μέρους του συζύγου σε διάφορες εποχές και πολιτισμούς αποτελούσε ένα αποδεκτό κομμάτι της συζυγικής ζωής. Η ιστορία της σχέσης των δύο φύλων είναι μια ιστορία βίας . Η επιθυμία μας να εξιδανικεύσουμε την οικογενειακή ζωή είναι ως ένα βαθμό υπεύθυνη για την τάση που υπάρχει είτε να εθελοτυφλούμε μπροστά στην ενδοοικογενειακή βία, είτε να δικαιολογούμε και να αποδεχόμαστε αυτή τη μορφή βίας ως απαραίτητη και αναγκαία στην προσπάθεια οικοδόμησης των οικογενειακών σχέσεων (συνύπαρξη με το σύντροφο, ανατροφή παιδιών κ.α.). Εντούτοις, η ενδοοικογενειακή βία είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Οι περισσότερες συζητήσεις γενικά για τη βία, καταλήγουν να αποκλείουν από τις αναλύσεις τους τη βία στο σπίτι ή να στρέφουν την προσοχή όλων τελικά στη βία από αγνώστους σε ξένα της οικογένειας περιβάλλοντα. Με αυτό τον τρόπο, μια από τις πιο διαδεδομένες και συχνές μορφές βίας, αυτή που συγκεντρώνει την υψηλότερη κοινωνική ανοχή, αυτή για την οποία γίνεται λιγότερος λόγος και έχει μειωμένες πιθανότητες να ενεργοποιήσει την κοινωνική αντίδραση στο σύνολο της, είναι η βία στην οικογένεια. Η ιδιωτική φύση των οικογενειακών ή διαπροσωπικών σχέσεων ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καλλιέργεια και διάχυση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο της άποψης ότι η κοινωνία στο σύνολο της δεν μπορεί ή δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε υποθέσεις ενδοοικογενειακής βία
Επιμέλεια σύνταξης: ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝΘΗ MSC ΚΛΙΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ  για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο: www.psixologos.net


Η μεταφορά της ευθύνης από το κοινωνικό στο ατομικό επίπεδο φαίνεται πως επιχειρεί και καταφέρνει να απαλλάξει την κοινωνία από τις ευθύνες της που αφορούν στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνικών της δομών. Σε πολύ γενικές γραμμές, αξίζει να αναφέρουμε ότι αρκετές και αξιόλογες προσπάθειες έχουν γίνει στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στις Η.Π.Α. στον Καναδά και στη Βόρεια Ευρώπη, προκειμένου να μειωθεί η βία κατά των γυναικών. Ο ρόλος των γυναικείων οργανώσεων υπήρξε ουσιαστικός στον τρόπο με τον οποίο οι διάφοροι ειδικοί επιστήμονες , αλλά και η ευρύτερη κοινωνία, έκριναν και αντιμετώπιζαν το δράστη και το θύμα. Οι προσπάθειες ξεκίνησαν πριν από τρεις δεκαετίες.

Αν και έχουν γίνει σημαντικά βήματα, εξακολουθούν πολλές γυναίκες να θυματοποιούνται «πίσω από κλειστές πόρτες». Η ντροπή και το στίγμα να είσαι κακοποιημένη γυναίκα επηρεάζει ακόμη και στις μέρες μας έντονα την απόφαση της γυναίκας να κοινοποιήσει το πρόβλημα, ή να καταγγείλει το βασανιστή της. Ακόμη όμως κι αν το κάνει, βρίσκεται συχνά μπροστά σε ένα οργανωμένο σύστημα που αρνείται να αποδοκιμάσει την πράξη του δράστη και να αποδεχτεί την εγκληματική φύση της , που είναι ανίκανο να προστατέψει το θύμα, να του παράσχει ικανοποιητική ιατρική, ψυχική και οικονομική βοήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη έχουν αντιμετωπίσει τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης γυναικών είναι απογοητευτικός και αποθαρρυντικός για τα θύματα

Η κακοποίηση της γυναίκας από το σύζυγο/ σύντροφο της έχει πολλές μορφές, λιγότερο ή περισσότερο ορατές. Οι διάφορες μορφές κακοποίησης περιλαμβάνουν τη σωματική, σεξουαλική, λεκτική και ψυχολογική βία, την οικονομική αποστέρηση και την κοινωνική απομόνωση του θύματος. Οι μορφές αυτές, συχνά, παρουσιάζονται διαδοχικά ή ταυτόχρονα και προσδιορίζουν τα στάδια από τα οποία περνάει μία σχέση βίας και υποταγής . Η σωματική βία αφορά πράξεις που γίνονται με την πρόθεση ή την προσλαμβάνουσα πρόθεση της πρόκλησης σωματικού πόνου ή τραυματισμού σ' ένα άλλο πρόσωπο. Ο όρος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, βίαιες πράξεις όπως: ξυλοδαρμός με γροθιές, κλωτσιές, χαστούκια, τράβηγμα μαλλιών, σπρώξιμο από σκάλα, πέταγμα στον τοίχο, απόπειρα πνιγμού, καψίματος και άλλες πράξεις που μπορεί να καταλήξουν σε βαρύ τραυματισμό του ατόμου και να αποτελέσουν σοβαρή απειλή θανάτου για το θύμα, εξ' αιτίας της βαρβαρότητας τους.

Ως σεξουαλική κακοποίηση ορίζεται ο εξαναγκασμός του θύματος σε σεξουαλική επαφή, μέσω της άσκησης σωματικής βίας ή της απειλή αυτής, από την πλευρά του δράστη. Τις περισσότερες φορές επιτυγχάνεται με το βιασμό του θύματος . Η σεξουαλική κακοποίηση, σε αρκετές περιπτώσεις, πλαισιώνεται και από σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία.

Ιδιαίτερα ο συζυγικός βιασμός, είναι μία πραγματικότητα που ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητή και αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο. Στις αντιλήψεις πολλών κοινωνικών υποκειμένων γάμος και βιασμός είναι σχήμα οξύμωρο. Ο ίδιος ο νόμος σε πολλές χώρες, αλλά και η κοινωνική αντίληψη συμφωνούν ότι ένας σύζυγος δεν μπορεί να βιάσει τη γυναίκα του, γιατί η σεξουαλική συνεύρεση των συντρόφων αποτελεί μέρος του συμβολαίου γάμου. Πολλές γυναίκες αισθάνονται ένοχες όταν αρνούνται ή αντιστέκονται στη σεξουαλική επαφή με το σύντροφο τους και θεωρούν υποχρέωση τους να ικανοποιούν τις σεξουαλικές του επιθυμίες. Επίσης, οι ίδιες οι γυναίκες, ως συνέπεια αυτών των στάσεων και αντιλήψεων δεν θεωρούν ότι ο σεξουαλικός εξαναγκασμός αποτελεί βιασμό . Ο σεξουαλικός εξαναγκασμός μπορεί να προκύψει χωρίς την άσκηση σωματικής βίας, αλλά υπό την απειλή αυτής και σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται η συναισθηματική βία. Η πολυγαμία ή η απειλή απιστίας, αποτελούν ισχυρές μεθόδους σεξουαλικού εξαναγκασμού σε πολλούς γάμους/ σχέσεις, όπου υπάρχει κακοποίηση. Επίσης, οι ειδικοί πιστεύουν ότι όταν η σεξουαλική προσβολή συνδυάζεται με σωματική κακοποίηση υπάρχει υψηλός κίνδυνος άσκησης θανατηφόρας βίας στο μέλλον .
Ως λεκτική επιθετικότητα ορίζεται, η συμπεριφορά εκείνη, που σκοπό έχει να προκαλέσει ψυχικό πόνο και να πλήξει το «Εγώ» του θύματος μέσα από τον υποβιβασμό, τον εξευτελισμό και την καταστροφή της αυτοεκτίμησής του . Η λεκτική βία έχει συμβολικό χαρακτήρα. Περιλαμβάνει πράξεις ενεργητικές όπως: χυδαιότητες, υποτιμητικά σχόλια , το χτύπημα μιας πόρτας ή το σπάσιμο ενός αντικειμένου , ή μια νεκρική σιγή και κακοδιαθεσία από την πλευρά του δράστη. Πολλές φορές περιλαμβάνει απειλές σωματικής βίας και παρουσιάζεται όταν η σύγκρουση του ζευγαριού βγαίνει εκτός ελέγχου. Μερικές φορές η απειλή δεν χρειάζεται καν να είναι λεκτική για να είναι αποτελεσματική. Σ' ένα κλίμα τρομοκρατίας που έχει δημιουργηθεί αρκεί ένα μόνο βλέμμα για να «συμμορφωθεί» με τις επιθυμίες του δράστη το θύμα . Ενδεικτικά, αναφέρονται ως συμπεριφορές λεκτικής βίας:

* Οι ρητές, σαφείς απειλές βίας.
* Οι υπονοούμενες, έμμεσες απειλές βίας, (π.χ. «αν πεις άλλη μια λέξη δεν ξέρω και εγώ τι θα κάνω») συνοδευόμενες συχνά από τη γλώσσα του σώματος (π.χ. ύψωση γροθιάς εναντίον του άλλου).
* Ο πνευματικός υποβιβασμός (για παράδειγμα αποδοκιμασία, χρήση υποτιμητικών χαρακτηρισμών, πρόκληση αισθημάτων εξάρτησης, χαμηλής αυτοεκτίμησης και ανασφάλειας).
Αν και η λεκτική επιθετικότητα θεωρείται μια από τις πιο «ήπιες» μορφές βίας, είναι εξίσου αποτελεσματική στην επιβολή της υποταγής του θύματος απέναντι στο δράστη . Πολλές φορές η λεκτική επίθεση δρώντας υπόγεια και εσωτερικά, χωρίς να τη διακρίνει η εκρηκτική εξωστρέφεια και η βαρβαρότητα της σωματικής ή σεξουαλικής βίας, πλήττει σε μεγαλύτερο βαθμό το θύμα. Συγγενείς μορφές της λεκτικής βίας είναι η συναισθηματική και ψυχολογική κακομεταχείριση, που περιλαμβάνουν εκτός της λεκτικής επίθεσης και του υποβιβασμού, την εκούσια παραμέληση ικανοποίησης και ανταπόκρισης του δράστη στις συναισθηματικές ανάγκες του θύματος . Οι πιο συνηθισμένες συμπεριφορές συναισθηματικής κακομεταχείρισης είναι:
*Η καταστροφή αντικειμένων και η επίθεση σε κατοικίδια ζώα. Οι πράξεις αυτές ενισχύουν το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί ο δράστης για το θύμα του. Αποτελούν δε, το πέρασμα από τη λεκτική στη συναισθηματική βία.
* Η συναισθηματική πίεση και ο εξαναγκασμός του θύματος για ικανοποίηση των επιθυμιών του δράστη.
* Ο υπερβολικός έλεγχος (π.χ. πλήρης αναφορά και έλεγχος των δραστηριοτήτων της), ο περιορισμός και οι απαγορεύσεις.
* Η παθολογική ζήλια συνοδευόμενη από καχυποψία και αβάσιμες κατηγορίες για απιστία του θύματος
. • Απομόνωση του θύματος από το στενό κι ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, ως μέρος της υπερβολικά ελεγκτικής συμπεριφοράς. Η απομόνωση είναι κοινό χαρακτηριστικό για δράστες και θύματα. Ο δράστης, εξ' αιτίας της εξάρτησης, της ζήλιας και του φόβου του ότι οι άλλοι μπορεί ν' ανακαλύψουν το πρόβλημα του, θέτει συχνά αυστηρούς περιορισμούς στην κοινωνική δράση της συντρόφου του, αυξάνοντας το βαθμό εξάρτησης της από τον ίδιο .
Στην πραγματικότητα, σε όλα τα ζευγάρια υπάρχει διαφωνία, κριτική, θυμός και λεκτική σύγκρουση. Όμως, η συναισθηματική κακομεταχείριση είναι κάτι διαφορετικό. Υπάρχει μέσα στα πλαίσια μιας βίαιης σχέσης και οι λειτουργίες της επιτυγχάνονται μέσα σ' αυτό το πλαίσιο . Η ψυχολογική/ συναισθηματική κακοποίηση είναι μια μορφή βίας που συνήθως λειτουργεί συμπληρωματικά προς τη σωματική βία και ενισχύει τη δράση της τελευταίας. Ο στόχος παραμένει κοινός: η υποταγή κι ο έλεγχος του άλλου, που επιτυγχάνεται με τη λεκτική επίθεση, τον υποβιβασμό και τις απειλές σωματικής βίας. Δεν πρόκειται απλά για μια άσχημη και σκληρή συμπεριφορά, αλλά για μια συμπεριφορά που εξυπηρετεί την ενδυνάμωση της ισχύος του δράστη και την επικράτηση του φόβου στη σχέση . Αντλεί τη δύναμη της από τη βία του παρελθόντος και του παρόντος, καθώς και τη συνεχή παρουσία της απειλής για μελλοντική βία. Η συναισθηματική κακομεταχείριση δεν θα είχε αυτή τη δύναμη από μόνη της αν δεν υπήρχε η σωματική κακομεταχείριση.
Εντούτοις, δεν πρέπει να υποτιμάται η σημασία της λειτουργίας της στην πρόκληση ψυχικών τραυμάτων στο θύμα μέσω του ψυχολογικού βασανισμού του. Η λεκτική βία και η ψυχολογική κακομεταχείριση στο ζευγάρι συχνά καλύπτονται επιμελώς ή παρουσιάζονται ως κάτι συνηθισμένο. Αυτές οι μορφές βίας εμφανίζονται ύπουλα, καμιά φορά με ένα προσωπείο γλυκύτητας ή καλοσύνης. Στην αρχή, το θύμα δεν έχει συναίσθηση της βίας, συχνά μάλιστα νομίζει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει ποτέ ανοικτή σύγκρουση, οι απειλές είναι πάντοτε έμμεσες και καλυμμένες. Οι επιθετικές ενέργειες είναι εκλεπτυσμένες, δεν αφήνουν ίχνη και οι μάρτυρες τείνουν να ερμηνεύουν αυτές τις ενέργειες, απλώς ως «φυσιολογική» για ένα ζευγάρι σύγκρουση, ή εκδήλωση πάθους μεταξύ των συντρόφων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ψυχρή βία, με μομφές, εχθρικά υπονοούμενα, συγκαταβατικότητα και προσβολές.
Κακοποίηση και βία κατά των γυναικών και τρόποι αντιμετώπισης της

Η καταστροφική διάσταση απορρέει από τις φαινομενικά ανώδυνες, αλλά συνεχείς επιθέσεις: οι προσβολές διαδέχονται η μία την άλλη, έτσι ώστε το θύμα να μην μπορεί να ξεχάσει, όπως θα ήθελε. Τις περισσότερες φορές το θύμα εμφανίζεται ως συνένοχο ή ακόμη και υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του δράστη. Αυτή η κατηγορία παραλύει το θύμα και το εμποδίζει να προστατευτεί. Το θύμα κυριευμένο από αμφιβολίες και ενοχές, δεν είναι σε θέση να αντιδράσει. Η διαδικασία αυτή καθαυτή είναι εφικτή μόνο λόγω της υπερβολικής ανοχής του. Η συνειδητοποίηση του χειρισμού του θύματος από το δράστη, βάζει το πρώτο σε μια κατάσταση τρομερού άγχους, από την οποία δεν μπορεί να απαλλαγεί. Εκτός από θυμό, τα θύματα αισθάνονται ντροπή: ντροπή γιατί δεν τα αγαπάνε, ντροπή γιατί δέχτηκαν εξευτελισμούς, ντροπή γιατί τους υπέστησαν
Η ύπαρξη και η συνέχιση της ψυχολογικής βίας, πείθει τα θύματα ότι οι σύντροφοι τους δεν πρόκειται να αλλάξουν και ότι τα ίδια θα πρέπει να παραιτηθούν από την ελπίδα μιας μη βίαιης σχέσης μαζί τους. Επίσης, η σκληρότητα της συναισθηματικής κακομεταχείρισης μπορεί να κινητοποιήσει το θύμα προς την κατεύθυνση της φυγής από τη σχέση.
Η οικονομική αποστέρηση αφορά στον έλεγχο της χρήσης και της διάθεσης των οικονομικών πόρων της οικογένειας από το δράστη στο θύμα. Το θύμα εμποδίζεται από την απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας, αποκλείεται από τη διαχείριση των χρημάτων, ή στερείται αυτών για να καλύψει τις ανάγκες του νοικοκυριού.
Η κοινωνική κακομεταχείριση αφορά στον έλεγχο που ασκεί ο δράστης πάνω στις κοινωνικές δραστηριότητες του θύματος. Ο περιορισμός και η απαγόρευση δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων, οδηγεί το θύμα στην απομάκρυνση του από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον και την απομόνωση του στα στενά πλαίσια της σχέσης κακοποίησης. Με αυτό τον τρόπο ο δράστης έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο θύμα του και ισχυροποιεί τη θέση του.
Τα τελευταία χρόνια, οι έρευνες γύρω από τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας έχουν επικεντρωθεί στη διερεύνηση των αιτιών εκδήλωσης και των συνεπειών της σωματικής βίας, ενώ αντίθετα η μελέτη και ανάλυση της λεκτικής και ψυχολογικής βίας έχουν υποβαθμιστεί ερευνητικά. Οι συνέπειες της σωματικής βίας στο θύμα είναι άμεσες και εμφανείς (κακώσεις, μελανιές, εκδορές κ.α.), ενώ οι συνέπειες της λεκτικής επίθεσης και της ψυχολογικής κακομεταχείρισης, είναι λιγότερο εύκολο να παρατηρηθούν και να εντοπιστούν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αυτές οι μορφές κακοποίησης είναι λιγότερο επιβλαβείς για το θύμα, ή λιγότερο αποτελεσματικές για τους στόχους του δράστη.
Κατακόρυφα έχουν αυξηθεί τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα σύμφωνα με πρόσφατη ευρωπαϊκή έρευνα, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεκατρία εκατομμύρια γυναίκες (στην ΕΕ) υπέστησαν σωματική βία μέσα σε ένα χρόνο και 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, το 34% των Ελλήνων γνωρίζει στον περίγυρο μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία
από τον σύντροφό της. Μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
Το 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, ενώ 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο -κυρίως γυναίκες και παιδιά- εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

Στην Ελλάδα, η Τηλεφωνική Γραμμή "SOS 15900" στα τεσσεράμισι χρόνια λειτουργίας της έχει δεχτεί περισσότερες από 20.000 κλήσεις. Το συγκεκριμένο ποσοστό είναι αυξημένο σε σύγκριση με προηγούμενη μελέτη κατά 12%, ενώ είναι το τρίτο υψηλότερο στην Ευρώπη.
Το θιγόμενο άτομο θεωρείται κακοποιημένο όταν υποτάσσεται στο μοντέλο συμπεριφοράς που του επιβάλλει ο δράστης. Το θύμα κακοποίησης, από φόβο, προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στις απαιτήσεις του δράστη, ώστε να αποφύγει την επιδείνωση της θέσης του και να μειώσει τον κίνδυνο εξέλιξης και κλιμάκωσης της βίας. Το άτομο που διαπιστώνεται ότι είναι υποταγμένο και ελεγχόμενο από το δράστη βίαιης συμπεριφοράς, είναι κακοποιημένο ακόμη κι αν δεν έχει υποστεί σωματική επίθεση.



Επιμέλεια σύνταξης: ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝΘΗ
MSC ΚΛΙΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο:
www.psixologos.net
Κακοποίηση και βία κατά των γυναικών και τρόπος αντιμετώπισης της Κακοποίηση και βία κατά των γυναικών και τρόπος αντιμετώπισης της Reviewed by TipsNow on Ιανουαρίου 17, 2018 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σας ευχαριστούμε πολύ

Από το Blogger.