Το άγχος είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα το οποίο βιώνεται διαφορετικά από κάθε άνθρωπο. Άγχος νιώθουμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα τα οποία θεωρούμε απειλητικά για τη σωματική και την ψυχική μας υγεία και δεν είμαστε σίγουροι αν και με ποιο τρόπο μπορούμε να αντεπεξέλθουμε.
Από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του παιδιού μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα άγχους, κυρίως όταν δεν ικανοποιούνται βασικές ανάγκες του (ανάγκη για στοργή, φαγητό, ηρεμία, ή όταν αποχωρίζεται τη μητέρα). Κατά τη νηπιακή περίοδο άγχος μπορεί να προκαλέσουν οι πιέσεις που υφίσταται από τους γονείς του εξαιτίας εσφαλμένων τρόπων διαπαιδαγώγησης με τη μορφή της υπερπροστασίας, του αυταρχισμού ή της τελειοθηρίας, προκειμένου να αποκτήσει νέες δεξιότητες και κοινωνική συμπεριφορά σύμφωνη με τις αντιλήψεις τους. Άλλες πηγές άγχους μπορεί να είναι ο ερχομός νέου μωρού στην οικογένεια, οι εντάσεις ή οι διαφωνίες μεταξύ των γονιών, η ατμόσφαιρα έντονης οικονομικής ανασφάλειας, το διαζύγιο, η σοβαρή ασθένεια ή ο θάνατος κοντινού συγγενικού προσώπου, μια πιθανή ασθένεια ή ένας τραυματισμός και η παραμονή του στο νοσοκομείο, οι επισκέψεις στους γιατρούς, οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης ή σκληρής τιμωρίας, οι σωματικές ή ψυχικές ιδιαιτερότητες του παιδιού, οι αλλαγές στο ατομικό του πρόγραμμα, η σχέση του με τους άλλους. Στη σχολική ηλικία παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν άγχος στο παιδί μπορεί να είναι: η αρχή ή το τέλος του σχολείου, η απόδοση στα μαθήματα, η αποδοχή του από το σύνολο της τάξης, η σχέση του με το δάσκαλο, η επανάληψη τάξης στο σχολείο, καθώς και η αλλαγή σχολείου. Τέλος στην εφηβεία οι αλλαγές στο σώμα του, οι ερωτικές σχέσεις, η απόδοση στα μαθήματα, οι διαγωνισμοί, τα αθλήματα, η έλλειψη χρόνου, η επικοινωνία με γονείς και καθηγητές, κ.α.
Το παιδί βιώνει το άγχος σαν ένα δυσάρεστο συναίσθημα ενός αόριστου, επικείμενου κινδύνου. Κατέχεται από αβάσιμες ανησυχίες. Είναι ευαίσθητο σε οποιαδήποτε κριτική και αγωνιά μην ταπεινωθεί και ανυπομονεί για ασήμαντα γεγονότα. Δεν έχει αυτοπεποίθηση, υποτιμά τον εαυτό του και τις δυνατότητες του σε σχέση με τους άλλους. Παρατηρείται επίσης, μια αγωνιώδης αναμονή η οποία δημιουργεί έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης, παροδική αδυναμία της μνήμης, ευερεθιστότητα και «νευρικότητα», υπερκινητικότητα ή συνεχής κούραση, νευρικά τικ, όπως παίξιμο των ματιών ή των μυών του προσώπου και τραύλισμα. Το παιδί δεν μπορεί να μελετήσει και προτιμά να μην πάει σχολείο. Νιώθει, γενικά, ψυχικά «σφιγμένο» ή «τεντωμένο» και δεν ευχαριστιέται το παιχνίδι ή το αποφεύγει. Παράλληλα, έχει αγωνία πριν κοιμηθεί ή φοβάται να κοιμηθεί μόνο του, παρουσιάζει αϋπνίες, συχνά εφιάλτες, υπνοβασία ή μεγάλης διάρκειας ύπνος. Η διάχυτη αγωνία κάνει το παιδί να ρωτά κάθε τόσο τους γονείς για ανύπαρκτους κινδύνους και να απασχολεί τη σκέψη του με πιθανούς τραυματισμούς, αρρώστιες ή και το θάνατο.Τα μικρότερα παιδιά εκλογικεύουν το άγχος τους λέγοντας πως είναι δυνατό να έρθουν κλέφτες, θηρία, τέρατα κτλ. Τα συνηθέστερα σωματικά ενοχλήματα στα αγχώδη παιδιά είναι η κεφαλαλγία, οι στομαχόπονοι, η ναυτία, οι εμετοί, γενικότερα προβλήματα στη διατροφή, παράπονα για πόνους στην κοιλιά ή γαστρεντερικές διαταραχές. Υπερβολικό κλάμα χωρίς πάντα να υπάρχει προφανής ή σοβαρή αιτία. Το παιδί μπορεί να παραπονιέται για «ζάλη», ένα αίσθημα δηλαδή αστάθειας, παλινδρόμηση σε νεότερη ηλικία, προσκόλληση στη μητέρα ή σε άλλο πρόσωπο, συχνοουρία, κακή επίδοση στο σχολείο, σκληρότητα σε ανθρώπους ή ζώα, κλέψιμο, επιθετικότητα και καταστροφή αντικειμένων, ψέματα ή εξαπάτηση, εκρήξεις θυμού ή ξαφνικής οργής, υπερβολική ονειροπόληση, τελειομανία, άρνηση να μοιραστεί και άσχημη αντίδραση όταν τα αγγίζει κάποιος άλλος, απόσυρση ή αποφυγή της προσπάθειας για δημιουργία σχέσεων, συναίσθημα ανικανότητας, υποτίμηση των δυνατοτήτων του και του εαυτού του, δηλώσεις παραίτησης και απογοήτευσης, καθώς και μη συμμετοχή σε ομαδικές δραστηριότητες.
.
Τι να κάνουν οι γονείς…
• Να γνωρίζουν ότι, όταν το παιδί τους παρουσιάζει ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω συμπτώματα, είναι σκόπιμο να αναζητήσουν τα αίτια για τα οποία αυτό δε νιώθει ασφαλές μέσα στην οικογένεια.
• Να γνωρίζουν ότι είναι πιθανό με μια τροποποίηση της στάσης τους να υπάρξει σημαντική μείωση των συμπτωμάτων.
• Να γνωρίζουν ότι ο διάλογος είναι απαραίτητος.
• Να το ενθαρρύνουν να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του.
• Να του δίνουν πρωτοβουλίες.
• Να ασχολούνται ποιοτικά μαζί του.
• Να το ακούνε όταν τους μιλά.
• Να του ενισχύουν το αίσθημα της αυτοπεποίθησης, της σιγουριάς, αλλά και της ανάγκης του να προσπαθεί, στοιχεία που οικοδομούνται από νωρίς και όχι μόνο κατά τη σχολική ηλικία.
• Να μην ασχολούνται μόνο με το κυνήγι του βαθμού, αλλά να ενδιαφέρονται και για την κοινωνική του παρουσία στο χώρο του σχολείου. Να το ρωτούν όχι μόνο για τα μαθήματά του αλλά και αν έπαιξε, αν πέρασε καλά.
• Να το παροτρύνουν να επιδίδεται σε σωματικές δραστηριότητες (αθλήματα), καλλιτεχνικές (ζωγραφική, χειροτεχνία) που θα το βοηθήσουν να αποβάλει το άγχος του.
• Να ξέρουν ότι σε σοβαρές περιπτώσεις άγχους ενδείκνυται η ψυχοθεραπεία του παιδιού και όλης της οικογένειας.
Επιμέλεια σύνταξης: ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝΘΗ
MSC ΚΛΙΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο:
Παιδικό άγχος και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για αυτο;
Reviewed by TipsNow
on
Νοεμβρίου 30, 2017
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Σας ευχαριστούμε πολύ